Onlangs bezocht ik een VMBO-school. Ze organiseerden een dag met professionals uit het zakenleven en de ambtelijke wereld, om leerlingen te laten proeven aan wat er in de toekomst van ze gevraagd wordt. Hoofdmoot was een sollicitatietraining. Hoe presenteer je jezelf? Wat laat je wel en niet zien? Hoe voer je een sollicitatiegesprek? En welke lichaamshouding neem je daarbij aan? Ook hadden de leerlingen vooraf de opdracht gekregen aan ons een brief over zichzelf te schrijven. Samen met powervrouw Zahira besloot ik de training basaal te houden.
Want het bezoek aan de VMBO-school verliep stroef.
Er was nauwelijks sprake van communicatie tussen professionals en leerlingen. Het luisteren naar een vraag was al moeilijk, laat staan dat leerlingen de volgende stap, het geven van een antwoord, onder de knie hadden. Ze keken erbij alsof ze het voor het eerst meemaakten. Behalve dat ik geschokt was door het onvermogen te antwoorden, was er iets anders dat me nóg meer trof: de leerlingen leken er totaal niet aan gewend dat iemand interesse in hen toonde. Op de vraag naar wat ze graag deden of waar ze in uitblonken, bleef het vaak angstwekkend stil. Niet alleen leken ze geblokkeerd tegenover ons, professionals. Maar ook tegenover zichzelf: hun gevoelens, hun dromen. ‘Wat we hier doen? We zitten hier omdat we nog leerplichtig zijn,’ bekende een leerling.
Verbeeldde ik het me, of lagen deze leerlingen zó jong al in een diepe coma? En zo ja: wat deed de school om ze daaruit te halen?
Mijn verbazing werd gaandeweg niet kleiner, maar groter. Eén meisje wist zich aan de sfeer te onttrekken. Ze schreef een enthousiaste brief. Daarin stond dat ze in de horeca werkte en collega’s aansprak op klantonvriendelijk gedrag. Ik dacht: eindelijk! Pit! Maar wat was het geval? Van de school mocht ze niet in de klas zitten. Ze bleek geschorst. Uitgerekend zij werd tijdens de sollicitatietraining verwijderd.
Na afloop deed de schooldirecteur zijn best mijn observaties te relativeren. In plaats van gebreken te onderkennen en de ambitie te tonen om de talenten van zijn leerlingen serieuzer op te sporen en te stimuleren, reageerde hij lauw. Ik begon te twijfelen of de comateuze toestand van zijn leerlingen hem stiekem niet goed uitkwam: lekker rustig. Ondanks dat ik ontgoocheld het gebouw verliet, hoopte ik vurig dat de school niet maatgevend is voor het VMBO.
Intussen had ik extra energie gekregen om van de nieuwe Young Lady Business Academy 3.0, te beginnen op 2 juli, in alles nóg meer de tegenpool te maken van wat ik die dag gezien had.
Lang leve inspiratie!