Diversiteit is een van de hoogste prioriteiten binnen mijn bedrijf. Niets uitdagender dan een team samenstellen waarin individuen met verschillende kwaliteiten elkaar aanvullen. Geen groter gevoel van voldoening, dan wanneer de ene persoon instinctief naar links kijkt en de andere naar rechts, zodat ze samen het complete overzicht hebben.
Uitzonderingen daargelaten heeft iedereen, ook ik, tijd (en alle zintuigen) nodig om goed te kunnen vaststellen of iemand in wezen verlegen, stoer, vasthoudend, flexibel, doortastend, afwachtend, intuïtief, rationeel of iets anders is. Dus duurt het even om van een team daadwerkelijk een divers geheel te maken. Juist omdat ik omtrent diversiteit zulke hoge eisen stel aan mijn teams en aan mezelf om ze te smeden, ben ik extra alert nu ik de term ‘diversiteit’ om de haverklap hoor vallen.
De manier waarop diversiteit wordt gedegradeerd, gaat me aan het hart. In plaats van iets levends waarnaar je op zoek gaat, wordt het begrip opgevoerd als een dood ding; een sjabloon waar je als bedrijf of organisatie precies in moet passen. En wanneer je te veel van dat dode sjabloon afwijkt, heb je al snel een zogenaamde ‘professional’ op je dak, een heuse diversiteitsmanager, die jou gaat vertellen dat je personeelsbestand niet ‘divers’ genoeg is. Om op die manier voor zichzelf werkgelegenheid (en geld) te creëren.
Ik vind dat stuitend.
Hiermee dreigt het reduceren van mensen tot hun geslacht of etniciteit een keihard verdienmodel te worden. Voor je het weet wordt jouw personeel langs deze meetlat gelegd en, buiten jou om, vastgesteld dat er op de werkvloer niet genoeg sprake is van diversiteit. Mijn allergrootste bezwaar tegen het sjabloondenken (zoveel van die groep, zoveel van die en zoveel van die) is dat het niet oproept om je zintuigen te gebruiken en goed naar mensen te kijken. Integendeel. Het moedigt aan je blind te staren op een quotum, een zogenaamd ideaal sjabloon. Absurd!
Om misverstanden te voorkomen: ik beweer niet dat cultuur, achtergrond en kleur geen rol spelen bij wie je bent en hoe je naar dingen kijkt. Ik ontken ook niet dat het voor de hand ligt dat als je in teams naar maximale diversiteit streeft je uiteindelijk uitkomt bij mensen met diverse achtergronden. Maar dat betekent niet dat twee personen die in dezelfde wijk zijn opgegroeid, op dezelfde scholen hebben gezeten en hetzelfde diploma hebben gehaald niet ook divers kunnen zijn; ook die kunnen wat karakter en gedrag betreft als dag en nacht van elkaar verschillen. Dus zeg ik als het over diversiteit gaat: houd je ogen open, blijf kijken, blijf voelen.
En bel die diversiteitsmanager maar af.
