Fogo Island Newfoundland, letterlijk vuur eiland, is de plek waar ik nu ben.
Een plek waar mensen heengaan om verbintenis te maken. Die verbintenis kan van alles zijn.
Het oneindige van de Oceaan. Het kneuterige dorpsleven met kleurige houten huizen met waslijnen gevuld met bontgekleurde was. De grotesk genoemde ‘stages’ waar de vissers vroeger hun buit binnenhaalden.
Stages zijn krakkemikkige schuurtjes op palen waarnaar de luxueuze Fogo Island Inn architectonisch is geïnspireerd. Deze sociale onderneming zorgt ervoor dat de lokale bevolking een nieuwe invulling heeft na het wegvallen van de visserij.
Toch voelt het bijna unheimisch dat de inwoners, die allemaal op elkaar lijken te lijken, nu hun speeltuin tijdelijk delen met rijke passanten. Lichte argwaan, bonkige verlegenheid en onhandigheid is hun gastvrijheid.
Rijkdom delen daar gaat het hierom. Rijkdom een verbinding te mogen hebben met natuur. Puur, ruig en leeg. Of juist vol. Vol prachtige details die ertoe doen. Je zintuigen openen voor deze prikkels is geen strijd maar een genot.
Tot slot blijft over het ongrijpbare van de voorbij drijvende ijsbergen, die zoveel niet laten zien.