Nieuws, Nieuws

Pikzwarte maanden voor de reissector

Mijn ondernemershart bloedt.

De afgelopen periode heb ik geprobeerd voor collega ondernemers een realistisch toekomstbeeld te schetsen, aan de hand waarvan zij de coronacrisis kunnen benutten om hun eigen bedrijf sterker, doelbewuster en toekomstgerichter te maken. Hoewel ik op de achtergrond de pijn voelde van mijn eigen bedrijf, Doets Reizen, dat noodgedwongen stilligt, kon ik met het pogen te creëren van beweging bij andere personen mijn eigen pijn verzachten.

Maar nu, aan het begin van 2021, moet ik bekennen dat het even ‘op’ is. Ook bij mij.

Nog los van de angst voor een besmettelijker coronavariant die gezagsdragers over de hele wereld verder het pad van de terughoudendheid op duwt, zie ik hoe mijn eigen branche ongewild opschuift naar de rand van de afgrond. Het leidt tot begrijpelijke reflexen, zoals een paar maanden geleden. Toen Curacao op code geel bleef staan, verdrongen de aanbieders zich om ineens reizen naar Curacao aan te bieden. Dat ze klanten daarmee in een ongewisse situatie brachten, telde even minder dan het vooruitzicht weer even te mogen doen waartoe wij als reisbranche op aarde zijn: mensen op reis sturen en mooie momenten bezorgen.  

Zulk soort opportunisme is misschien niet verstandig, maar als ondernemer begrijp ik de gretigheid weer aan het werk te gaan maar al te goed.

Een ander teken van wanhoop is dat individuele burgers door het voortduren van de lockdowns dan maar innerlijk hun middelvinger opsteken en op eigen gelegenheid een reis gaan maken. Het is niet goed te praten. Uit cijfers blijkt dat deze ‘vrijbuiters’ actievere verspreiders van het virus zijn dan mensen die georganiseerd op reis gaan. En dat zorgt er weer voor dat autoriteiten nog schrikachtiger worden bij het versoepelen van reisbeperkingen. Maar ook hier geldt: ik begrijp die ‘vrijbuiters’ maar al te goed. Reizen is ook mijn lust en mijn leven. En dat ik zowel fysiek als zakelijk al maanden geen kant op kan, maakt me zo nu en dan opstandig en somber.  

Misschien dat de ‘extra’ pijn van dit moment voortkomt uit het feit dat de reisbranche normaliter een piek aan reserveringen beleeft in deze beginmaanden. Een groter contrast met hoe het nu is, namelijk stil, bestaat niet. En dat ik bij mezelf merk dat mijn gedachten steeds vaker uitgaan naar het vaccin als ultieme verlossing – hoewel ik weet dat zoiets deels geworteld is in wensdenken – stemt me ook niet bepaald vrolijk.

Waarom deel ik mijn twijfels en zwaktes via dit blog?

Om te laten zien dat ik weliswaar een uitgesproken reisondernemer ben, met een vaak als ‘te idealistisch’ weggezette visie op de toekomst van de reisbranche, maar dat ik lijd aan dezelfde frustraties en gevoelens van machteloosheid als mijn concullega’s.

Van deze zwarte maanden voor de reissector ben ik, ongewild, volledig onderdeel.