Netwerken blijft wat mij betreft te vaak steken in vluchtig iets drinken, een kort, inhoudsloos gesprekje voeren of wat gegevens uitwisselen. Vandaar dat ik netwerkbijeenkomsten dikwijls oversla of uit mijn agenda schrap, als nodeloze ballast. Onlangs ben ik echter toch gezwicht. En hoe!
Afgelopen maart maakte ik een korte trip naar Los Angeles met als hoofddoel, juist ja… netwerken. Na ruim 20 jaar uitnodigingen te hebben ontvangen om mee te doen aan een zakelijk golftoernooi met heb ik, eindelijk, “ja” gezegd. Alvast niet omdat ik zo’n goede golfer ben (maar liefst 6 jaar geleden golfde ik voor het laatst), en daarnaast ben ik ook nog eens verlegen van karakter. Dus waarom ging ik dit avontuur dan nu opeens wél aan? Omdat ik, gezien het programma, de indruk kreeg dat dit toernooi wel eens netwerken in de ware betekenis zou kunnen zijn. En meer samenwerking in de reisbranche mijns inziens onmisbaar is om de toekomst in de ogen te kunnen kijken.
Als winnaars uit de bus
De groep waarmee ik golfte bestond uit 100 personen: 50 reisaanbieders, eigenaren en changemakers uit Californië en 50 collega-reisaanbieders. Het fijne (en slimme) was dat we in de 3 dagen dat wij golfden (waarvoor we elke morgen om 06.00 uur vertrokken uit het hotel) in de busrit al uitgebreid de tijd kregen met elkaar kennis te maken. Vervolgens werd je elke dag in een ander golfteam geplaatst. En voerde je tijdens de middag- en avondactiviteiten ook met steeds weer nieuwe mensen intense gesprekken. Het grote voordeel daarbij was dat alle deelnemers decisionmakers waren, waardoor bleek dat we in ons werk min of meer tegen dezelfde dilemma’s aanlopen. Bijvoorbeeld hoe je leiderschap inzet om uitdagingen aan te gaan zoals klimaat, post-COVID, het aantrekken van personeel en de groeiende ongelijkheid in de wereld.
Tot mijn grote geluk begon ik tijdens het toernooi in te zien dat ik een juiste keuze had gemaakt. Deze ervaring was zoveel rijker dan bijeenkomen op grote congressen. In zulke omgevingen spreek je elkaar namelijk meestal tussen de 5 en 15 minuten en is er geen ruimte echt de diepte te gaan. Of indringend over wederzijdse interesses te spreken. Gelukkig was die ruimte er nu volop. Naarmate het toernooi vorderde werden de deelnemers opener en werden de uitdagingen meer openlijk op tafel gelegd. In die intellectueel uitdagende setting kon ik mijn verlegenheid ook makkelijker aan de kant zetten.
Nu ik een paar weken later het grote reiscongres IPW achter de rug heb, zie ik de waarde van het golftoernooi nog meer in dan vlak daarna. De enorme hoeveelheid van 5000 deelnemers, die natuurlijk niet te behappen is, werd opeens ‘overzichtelijk’ dankzij de 50 nieuwe, Californische vrienden die ik op het toernooi had leren kennen. En met wie ik al een persoonlijke band had opgebouwd, zodat er direct een basis was om zaken te doen. Fantastisch! Achteraf ben ik dan ook superblij dat ik de stap heb gezet om te gaan golfen in Californië – in plaats van ‘alleen’ te kiezen voor het beursbezoek. Een gunstige ontwikkeling overigens, want Californië is ook nog eens van de grootste bestemmingen van Doets Reizen. Ennuh… zelfs het golfen ging – voor de kenner: met vijf parren (!) – boven verwachting goed. Een ideale mix, kortom, van business & pleasure.
Netwerken blijft misschien een jeukwoord, geef ik eerlijk toe. Maar niettemin heb ik ontdekt hoe waardevol het is om met ‘peers’ fysiek samen te komen. Hierdoor ontstaat (innerlijke) ruimte en komt energie vrij waar wij allemaal zo naar snakken.