Vrouwenquota zijn helemaal niet het antwoord op de genderongelijkheid op de arbeidsmarkt, vindt Elske Doets. ‘De werkelijke bottleneck zit bij de veel grotere groep jonge vrouwen die door hun conservatieve school of omgeving worden ontmoedigd voor hun professionele droom te gaan.’
Een vrouwenquotum is lelijk, maar we hebben niks anders in de gereedschapskist om meer vrouwen aan de top te krijgen. Dat is de strekking van het artikel Voer een vrouwenquotum in ondanks schaduwzijden van Roos van Dalen in Het Parool van 4 januari jl. Vrouwen moeten op een extra zetje kunnen rekenen bij het innemen van begeerde plekken in de hogere echelons van overheid en bedrijfsleven, vindt zij.
Dat lijkt mij een zwaktebod. Waarom een belangrijk ideaal als gendergelijkheid via een lelijke, op ongelijkheid gebaseerde route bereiken, als er wegen bestaan die veel eerlijker en effectiever zijn? Op de door mij belangeloos opgerichte Young Lady Business Academy is het uitgangspunt helemaal niet dat er iets ingehaald of gecompenseerd moet worden. Jonge vrouwen krijgen er simpelweg evenveel ruimte als jongemannen om hun talenten te ontplooien en ambities uit te leven. En moedigen het ontwikkelen van die talenten ambities onderling verder aan.
Voor de helderheid: het kernprobleem bij gendergelijkheid is niet de kleine groep hoogopgeleide vrouwen die te traag doorgroeien naar een topfunctie. Nee, de werkelijke bottleneck zit bij de veel grotere groep jonge vrouwen die door hun conservatieve school of omgeving worden ontmoedigd voor hun professionele droom te gaan. Die onderbelichte hel van ongelijkheid wordt door quota volstrekt ongemoeid gelaten.
Zonder rode loper
‘Mooi initiatief, die Academy van jou,’ krijg ik vaak van leeftijdgenoten te horen, ‘maar voor de korte termijn kunnen we niet zonder het quotum.’ Dat kan wel, denk ik dan. Sterker nog, dat is beter. Afgaand op mijn ervaring bij de Academy – waar menig tissue is gebruikt om het verdriet over tegenwerking door ouders of school te stelpen – zie ik uit negatieve ervaringen juist emancipatoire superkrachten ontstaan. Niet door cadeautjes in ontvangst te nemen, maar door het lef te hebben muren te slechten.
Wanneer ik zie met welke power en vastberadenheid de ruim vijfhonderd Young Ladies momenteel de maatschappelijke ladder bottom-up aan het bestijgen zijn, en zonder de rode loper van quota hun mannelijke collega’s versteld doen staan, zou ik zeggen: waarom nog vrouwenquota? Als ik hen dan ook nog regelmatig hoor zeggen ‘stop met die quota, ik wil geen stempeltje’, is het logisch je af te vragen of dit lelijke spel rond geslachtsinspectie inmiddels geen rem is geworden in plaats van een redmiddel. En of quota niet bij uitstek de strijd en sentimenten van een voorbij generatie weerspiegelen?
Mijn antwoord is ‘ja’.
Elske Doets (zakenvrouw van het Jaar 2017) Bergen
Bron: Parool