Dit artikel verscheen eerder in Zin Magazine
Interview | Zakenvrouw en schrijver Elske Doets (1972) is maatschappelijk zeer actief. Naast haar Young Lady Business Academy en het project BuddyBold waarbij jongeren senioren bezoeken, heeft ze een frisse visie op jong en oud. Haar boek De leeftijd loze samenleving is een pleidooi voor een samenleving die senioren serieus neemt en gebruikmaakt van hun kwaliteiten
Wat hoop je met dit boek te bereiken?
“Dat we vergrijzing niet meer zien als een doemscenario maar een kans. Geen last maar een lust. Juist op het moment dat je als mens iets wezenlijks toe te voegen hebt, zegt de samenleving: je beste tijd ligt achter je. Ik hoop dat de waarde die ouderen vertegenwoordigen veel meer wordt ingezien en door jongeren benut kan worden. Ikzou het fijn vinden als er een beweging komt waarin het menselijke gezien wordt door beide partijen. We categoriseren mensen te veel in hokjes. Jongeren zijn boos op ouderen omdat ze riante pensioenen hebben en niets aan het klimaat doen. Ouderen vinden op hun beurt dat jongeren allemaal tere zieltjes hebben. Ik denk dat de werkelijkheid anders is. Ik wil de generaties samenbrengen.”
Hoe denk je dat te doen?
“Tijdens corona zag ik veel eenzaamheid onder ouderen; dat bracht me op het idee om BuddyBold op te zetten: een platform dat mensen van verschillende generaties bij elkaar brengt zodat de wereld een stukje beter wordt. Die bezoekjes verbreken niet alleen de eenzaamheid, senioren voelden zich meer gezien en gewaardeerd; zij blijven
bovendien langer actief. Ook jongeren zijn gebaat bij meer interactie met ouderen. Die hebben meer meegemaakt en kunnen hen helpen fouten te voorkomen.”
Wat is je visie op de ouderenzorg?
“Iedereen wil persoonlijk contact, en dat biedt de ouderenzorg te weinig. Ze is niet ingesteld op zelfstandige, mondige ouderen. Voor het BuddyBold-project kom ik veel bij zorginstellingen. Om de juiste match tussen jongere en oudere te maken, wil ik weten wie de mensen zijn, wat ze hebben gedaan. Het is schokkend om te merken dat veel managers van een zorginstelling daar geen idee van hebben, zelfs niet bij mensen die er al tien jaar wonen. Je bent gewoon mevrouw X met alzheimer. Als je iemand écht ziet, kun je gerichtere zorg bieden. Je krijgt dat voor elkaar door dingen los te laten: minder regels. Ik ben buddy van een 100-jarige geweest. Hij was vroeger tuinman en is nu blind. Ik wilde graag met hem wandelen en onderweg bloemen plukken zodat hij kon voelen en ruiken welke bloem het was. Voordat we wilden vertrekken, werd me gevraagd of ik een rolstoelbewijs had. Die regelzucht moet stoppen. Ouderenzorg moet menselijker worden. Ik hoop dat mijn boek een beweging creëert waardoor
mensen in hun derde levensfase niet langer als kostenpost worden gezien maar als waarde vol.”
Dit artikel verscheen eerder in Zin Magazine