Ieder mens heeft ruimte nodig. Dat hoeft niet noodzakelijkerwijs een fysieke ruimte te zijn. Van mensen die in een kleine cel opgesloten zitten is bekend dat ze kunnen ‘ontsnappen’, dat wil zeggen: door in hun gedachten naar een andere plek te gaan of dankzij een boek vol avonturen toch heel veel mee te maken, niet zelf natuurlijk, maar via het hoofdpersonage waar het boek over gaat.
Als ondernemer en vrijbuiter ben ik wellicht atypisch en wil ik van beide walletjes het maximale. Dus ben ik gewend altijd een zo groot mogelijke ruimte voor mezelf te creëren, fysiek én geestelijk. In mijn hoedanigheid van enthousiaste ruimtevreter ben ik misschien niet meer getroffen of zieliger dan anderen, maar voelt corona – juist vanwege mijn vrijheidsdrang en het opeisen van ruimte – wél eerder als iets waartegen ik me moet verzetten. Ruimte inleveren voelt voor mij zeer onbevredigend en onnatuurlijk aan.
Dus wat doe ik? Om zo gezond en blij mogelijk te blijven ga ik fysiek en geestelijk ‘in verzet’.
Om dat ‘verzet’ te kunnen plegen ben ik ontzettend blij dat ik vlakbij de Bergense en Schoorlse duinen woon. Niet alleen geeft die omgeving mij de ruimte mezelf fysiek te blijven uitdagen samen met een personal trainer (rennen, springen, klimmen, opdrukken, etc.), tegelijkertijd is deze omgeving zo veelzijdig, rijk en prikkelend, dat ik mij verbeeld dat ik in dit natuurgebied, vlakbij mijn huis, ‘de hele wereld tegenkom’.
Als ik bijvoorbeeld tegen de Nok van Schoorl op ren, een steile duin van zo’n vijftig meter, denk ik steeds aan de steilte van de granieten rots El Capitan in Yosemite Park. Heb ik eenmaal de top bereikt en verschijnt daarbij de gezichtsbepalende boom met daarop een totempaal in mijn blikveld, dan waan ik me in Stanley Park in Vancouver, waar soortgelijke totempalen staan. In hetzelfde gebied vind je op het Bergense paadje een groep grillig gevormde dennenbomen, die me doen denken aan de mangrove bossen in de Keys van Florida. En op andere plekken ontdek ik inspirerende gelijkenissen met New Mexico, de Serengeti woestijn, Zweeds oerbos, Pebble Beach en het cederbos bij Mount Fuji. Kortom, al die reizen en Frequent Flyer-punten die ik in het afgelopen coronajaar noodgedwongen heb moeten laten liggen, al die ruimte die ik niet heb kunnen bereizen, bereis ik tussen de zandvlaktes, de bossen, de heidevelden en de duinen op steenworp afstand van mijn huis.
Dus…? Ook tijdens crises en vrijheidsbeperkende lockdowns blijf je invloed houden op je eigen ruimte en zou ik willen zeggen: voor iedereen ligt er op fiets- of loopafstand een wereldreis te wachten.
Ontdek die!